CD '57 MAZURKI' & LINER NOTES
NOW AVAILABLE!
During the first week since the release, this album already has been streamed for more than 60.000 times on Spotify!
NU VERKRIJGBAAR!
Dit album werd in de eerste week na de release al 60.000 keer gestreamd op Spotify!
CD
On Friday the 21st of October, the cd '57 Mazurki' was released by the label Zefir Records. The album contains two cd's (total time ca. 2 hours and 40 minutes of music). You can find the liner notes on this page.
You can buy the cd in local cd stores or online. However, it is also possible to order a copy on this website by sending an e-mail. If you send your name and address, you will receive the payment information. As soon as the payment has been made, the cd will be sent to you!
The cd costs 25 euro excluding shipping costs. Shipping only within The Netherlands.
CD
Op vrijdag 21 oktober was de release van de cd '57 Mazurki' bij het label Zefir Records. Het album bevat twee cd's (totale speeltijd ca. 2 uur en 40 minuten). De toelichting bij de cd is te vinden op deze pagina.
U kunt de cd in de vakhandel of online kopen, maar u kunt hem ook rechtstreeks bestellen via deze website. Als u een e-mail stuurt en alvast uw naam en adres doorgeeft, ontvangt u de betaalgegevens. Zodra de betaling is ontvangen, wordt de cd naar u verzonden.
De cd kost 25 euro exclusief verzendkosten. Verzending alleen binnen Nederland.
REVIEWS
"This album registers piano playing that excels in flawless characterization with as main characteristics the almost intuitive sense of rubato, the perfect articulation and accentuation and the exquisite sound-picture. Moreover this thoroughly aristocratic playing is also determined by the noble touch that constantly follows the expression that extends from charming, elegant and subtle to energetic, jaunty, desperate or plaintive. As important: in his view of these pieces, this pianist too gets rid of the fiction that Chopin's music would be defined by stylized sentimentality. Lammerts van Bueren clearly propagates a completely natural way of playing in which the expression exclusively emanates from the music itself and not because of some outer musical invention. That the mutual differences in character between the different mazurkas, within the contours of this eminent playing, are optimally exposed means that they are never embellished needlessly, but also that the evoking character is never tempered.
Years ago, Arthur Rubinstein and Vladimir Ashkenazy may have set the tone (whereupon many would follow), a new recording like this is definitely more than welcome. In addition to which should be mentioned that Jakko van der Heijden, driving force behind the label Zefir Records, produced a more than outstanding registration." - Aart van der Wal, Opus Klassiek
RECENSIES
"Dan dit album waarop pianospel is vastgelegd dat uitmunt door feilloze karakterisering met als voornaamste kenmerken het menigmaal bijna intuïtief aanvoelende rubato, de volmaakte articulatie en accentuering en het exquise klankbeeld. Dit door en door aristrocratische spel wordt bovendien mede bepaald door het nobele toucher dat voortdurend in het teken staat van de expressie die reikt van bekoorlijk, elegant en subtiel tot energiek, parmantig, desperaat, opstandig of klagend. Net zo belangrijk: ook deze pianist rekent in zijn visie op deze stukken af met de fictie dat Chopins muziek door gestileerde sentimentaliteit wordt beheerst. Lammerts van Bueren propageert duidelijk een volkomen natuurlijke speelwijze waarin de uitdrukkingskracht uitsluitend uit de muziek zelf voortkomt, en niet op grond van een of ander buitenmuzikaal bedenksel. Dat binnen de contouren van dit eminente spel de onderlinge karakterverschillen tussen de verschillende mazurka's optimaal tot hun recht komen betekent tevens dat ze nergens onnodig worden verfraaid, maar ook dat het evocerende karakter ervan niet wordt getemperd.
Arthur Rubinstein en Vladimir Ashkenazy mogen in dit repertoire - alweer jaren geleden - in eerste instantie de toon hebben gezet (waarna nog velen zouden volgen), een nieuwe opname als deze is zeker meer dan welkom. Waarbij Jakko van der Heijden, de motor achter het Zeeuwse Zefir, voor een meer dan voortreffelijke registratie heeft gezorgd." - Aart van der Wal, Opus Klassiek
"Pareltjes van harmonie, chromatiek en andere compo- sitietechnieken. Door de levendige voordracht van Lammerts van Bueren ontstond een prachtig album. Daar draagt ook de mooie opname in de akoestisch onvolprezen Zeeuwse Concertzaal in Middelburg aan bij." - Roel Sikkema, Nederlands Dagblad
LINER NOTES
Introduction
When composing the final mazurka, Frédéric Chopin (1810-1849) most likely put his last notes on paper. At the age of 16, 33 years earlier, he had composed the first one. Even prior to this, he already showed an interest in Polish folk music, hearing it directly from the farmers. We can read this in the Szafarnia Courier, a newspaper that the young Chopin and his little sister Emilia edited when on vacation in the countryside. Sketches for the mazurka opus 7.4 date from this period.
Chopin’s lifelong fascination with the mazurka is equally confirmed by the sheer number of them: he wrote no less than 57! And this is even without the many variants that exist on a certain number of these mazurkas.
The mazurka
The mazurka is a Polish folk dance originating from the Mazovian plains around Warsaw. The inhabitants are called Mazurs, and their dances mazurkas. We generally distinguish three types: the mazur, the obertas or oberek, and the kujawiak from the bordering district of Kuyavia.
The mazur is a lively dance with strong, irregular accents, often on the second or third beat. Generally speaking, the obertas is a bit faster than the mazur, and its character is usually cheerful. Unlike the mazur, the obertas does have regular accents. Finally, the kujawiak is a calmer dance, often melancholic in character and in terms of tempo the slowest of the three dances.
Customarily, the mazurka dance is performed by four, eight, or 12 couples, however, the number of couples can be infinite. While dancing, the strong musical accents are indicated by stamping on the ground.
The earliest mazurkas can be found in the 16th century and were accompanied by the duda, Polish bagpipes, which could produce a singular (the tonic) or double tone (the tonic and the dominant). In the 17th century, the dance spread throughout Poland and steadily gained ground abroad as well: first in Europe, and later the dance even made its way to the United States via London. In Russia, the dance touched both the elite and peasant classes.
During the Romantic era, the mazurka prospered mostly in Paris, not in the least as a result of Chopin’s contribution. Although he used to write mazurkas for his friends to dance on during his youth, he later transformed them into a sensitive art form of the highest order. In the Parisian salons, those who were present could not get enough. With the later opus numbers, we can observe technics, like intense chromatics, that do not fit the “original mazurka.” Additionally, Chopin’s mazurkas sometimes develop into an entirely different form. For example, there are various mazurkas that as a result of their narrating character almost develop into ballades.
The life of Chopin
Given the fact that Chopin wrote mazurkas during his entire career, it is interesting to provide a global biographical overview of him. His love for Poland, his affinity with the aristocracy, his passion for teaching, and his deteriorating health are all aspects that have influenced and shaped his music, including his mazurkas.
Poland and the Parisian salons
Although Chopin, at a certain point in his life, was practically regarded as the national composer of the Poles, it is remarkable to note that his roots can be traced to France, especially given the fact that he accidentally returned to this country and lived there until his death.
Chopin’s father Nicolas was a Frenchman. Born in the Vosges region, he left for Poland in 1787 at the age of 16. The reason for his departure is unknown, however, his motivation for not returning can be found in the one surviving letter that he wrote to his family (1790). Nicolas had joined Jan Adam Weydlich, the Polish estate manager of count Michal Pac in Marainville, on his travels to Poland and did not return to France to avoid conscription in the revolutionary army.
Once in Poland, Nicholas broke with his French past and let himself be adopted by his new fatherland. Not only did he learn the Polish language, but he also developed strong patriotic feelings that he consequently passed on to his children. Although Chopin used the French version of his name “Frédéric,” he too kept feeling strongly connected to Poland.
After several short careers as a clerk and a captain in the Polish military, Nicolas found his true calling to be teaching. As a private teacher, he was employed by several aristocratic families, like the Skarbeks, where he would meet his future wife Tekla-Justyna Krzyzanowska. Together they had four children: Ludwika, Fryderyk, Isabella, and Emilia.
In 1810, the family moved to a large mansion in Warsaw, where Nicolas had gotten a job as a French teacher at the new secondary school. In their home, they provided shelter to several boarders, including Julian Fontana who would become a friend for life and to whom we own the fact that mazurkas opus 67 and opus 68 have been published.
In every way, Chopin enjoyed an excellent upbringing, something that would benefit him constantly during his entire life. At a young age, it was clear that he possessed exceptional musical talent. Although he was tutored by composer, violinist, and pianist Adalbert Ziwny, as a pianist Chopin was mostly autodidact. He loved to improvise and was rapidly noticed in the aristocratic salons, where he became a welcome guest. From a young age onward, he, thus, acquainted himself with the manners and etiquette that characterized the upper classes.
After Chopin’s studies at the Warsaw conservatory, his father Nicolas applied for a scholarship for his son to travel. In spite of a cold rejection, Chopin still traveled to Vienna, where he was enthusiastically received as a pianist and composer. Journeys to Germany and Italy followed. Just like in Poland, people were impressed by the way Chopin integrated Polish music into his compositions.
In 1830, Chopin left for Vienna a second time, however, the successes he had experienced two years earlier stayed off. Nevertheless, he remained in Vienna until July 1831. He gained new experiences in the city and composed, among other things, mazurkas opus 6 and opus 7.
As a result of political turmoil in Italy, he aborted his travel plans to the country. Instead, he would travel to London via Paris. On the way to Paris, in Stuttgart, he was shocked to find out that Warsaw had just been occupied by Russian forces. A week later, in September 1831, he arrived in the French capital. He would not go to London anymore: he would stay in Paris.
Upon arrival in vibrant Paris, which was completely under the spell of Romanticism, Chopin initially felt uneasy. However, he quickly noticed that he could easily get around as a result of his sophisticated manners. He swiftly made some new friends and much to their amusement was capable of presenting highly accurate caricatures as a result of his outspoken mimicry.
It did not take the Parisians long to notice that Chopin was a musical innovator. This was not only appreciated in Paris but equally catapulted Chopin immediately to the highest regions of the musical world. He befriended composers who admired him and those were not the least: Berlioz, Liszt, Bellini, and Meyerbeer. When the Rothschilds presented themselves as Chopin’s benefactors, this changed his life forever. He was admitted to the highest social circles and was able to live off teaching the aristocracy. He kept life as a concert pianist, which, according to him, did not make him happy, to a minimum. Teaching was in his blood and just like his father had taught the aristocratic children in Poland, Chopin was teaching piano among the highest Parisian circles.
As a composer, his star was rising as well. The poet Heinrich Heine wrote that congratulations were in order given that Chopin rose above the struggling virtuosos, who bored and annoyed the public with their antics.
George Sand
Chopin’s early Parisian works were still characterized by the virtuousness that the Parisians were accustomed to. However, his less virtuous works, like the nocturnes or his mazurkas, were later equally enthusiastically received. It did not take long before important musicians put them on their programs.
In the following years, Chopin’s deteriorating health became an increasing point of interest. In 1836, he was so ill that Warsaw newspapers mistakenly printed his obituary.
In 1837, Chopin visited England after a failed relationship with the Polish Maria Wodzinski. Upon his return to Paris, he would, however, enter the longest romantic relationship of his life with the female author George Sand. Although Chopin’s first impression of her was rather negative, they became lovers from 1838 onward. Their famous stay in Mallorca was a disaster as Chopin became ill with tuberculosis. Pressured by the local population, he and Sand found refuge in the Valldemosa monastery. The Preludes, opus 28, which he completed there, will always be connected to the island.
When Chopin had recovered slightly, he departed for the Spanish mainland and later returned to Nohant where Sand resided. Together they would spend practically every summer here, until 1846.
Chopin composed increasingly less. In his beautiful Parisian apartment, he was unable to force himself to write and thus he mostly wrote during the summers in Nohant. Besides, he detested the process of copying the scores for the various publishers he worked with. After his good friend and copier Julian Fontana had left for the United States in 1841, the number of published works decreased even further. Given Chopin’s lessons to his aristocratic pupils and the accompanying high salary, the need to publish many compositions had equally disappeared.
Chopin’s relationship with George Sand did not stand and after their breakup, Chopin’s health declined further rapidly. He gave his final performance in Paris on February 16, 1848, a week before the breakout of the February Revolution. Teaching became impossible and Chopin accepted the offer of an upper-class Scottish student of his, Jane Stirling, to come to England. Once again, he was received with open arms by the higher classes. He gave several salon concerts in the presence of, amongst others, British Queen Victoria.
Chopin remained very ill and became increasingly exhausted. To earn some much-needed money, he still performed in Manchester, Glasgow, and Edinburgh, however, his level was unrecognizable when compared to his earlier career.
In November, he returned to Paris, where he died in 1849, surrounded by his sister Ludwika and several Polish friends. Although his rare concerts were always given for smaller, selected audiences, his funeral was attended by 3000 people.
Uncertainty
Chopin’s life is characterized by mysteries and uncertainties from the very first day: when was he born? The traditional date was set on March 1, 1809, however, Chopin himself stated that this date was incorrect: he was supposedly born on March 1, 1810. Finding his baptism records 50 years later did not make things any clearer. These indicated that he was born on February 22, 1810, with a baptism on April 23. It is now assumed that a mistake must have been made in the records of exactly one week. This would, consequently, make March 1, 1810, the correct date of birth after all.
In the process of logically marking and numbering the mazurkas, confusion arises once again. This is most likely to blame on the fact that Chopin worked with multiple editors. Most of his mazurkas were published in three countries, namely France, England, and Germany. In the various editions, we can find multiple differences, not only in terms of notes and interpunction but also when it comes to numbering the mazurkas. Whether this is caused by the editor or the copier (music sheets had to be copied by hand at the time) is hard to say.
It is remarkable to notice that contemporary editors have numbered the mazurkas without opus numbers differently, however, editors during Chopin’s life have also published the mazurkas with opus numbers in different ways. The trouble begins with opus 6 and opus 7. Both opus numbers initially contained four mazurkas, the mazurka in C was added later. In the French edition, it was added to opus 6, while the German editor published it in opus 7. This last choice is adhered to today, however, we can only guess what Chopin’s original intentions were.
There are also opus numbers where the internal order of the mazurkas was reversed. For example, there is some disagreement concerning the order of opus 24. Following the first German edition, the opus number, in various publications, starts with the mazurka in C-sharp, followed by the mazurkas in E, B, and A-flat. In this case, we have chosen to adhere to the original order (E, B, A-flat, and C-sharp), which can be traced back to Chopin’s correspondence.
We also noticed differences regarding the spelling of names and titles. For example, the mazurka À son ami Émile Gaillard is also known as Emil Gaillard or A Emile Guillard and in the Urtext edition of Jan Ekier, the mazurka even gets an opus number, namely 42A. The same edition calls La France Musicale / Notre Temps opus 42B, while both mazurkas do not have opus numbers in other editions.
Lastly, there are various systems of cataloging the mazurkas without opus numbers. We find the abbreviations WN (Jan Ekier), Dbop (Jan Ekier), B (Maurice J.E. Brown), and KK (Krystyna Kobylanska) in various editions. We have decided to limit ourselves to presenting the keys of the mazurkas.
Deciding upon a right and at the same time, clear order of the mazurkas is, as a result of all these differences and uncertainties, a sheer impossible task. First of all, this album contains all the works with an official opus number, subsequently followed by the two mazurkas that were published in magazines during Chopin’s lifetime. As far as we could find, these mazurkas never got an opus number. Finally, it presents all the other mazurkas without an opus number. The album does not contain any alternative versions of various mazurkas that may be traceable in the different editions.
Translation by Jelle Lammerts van Bueren
Introductie
Met het schetsen van de laatste mazurka zette Frédéric Chopin (1810-1849) waarschijnlijk zijn laatste noten op papier. Drieëndertig jaar eerder schreef hij op 16-jarige leeftijd zijn eerste mazurka. En nog veel eerder toonde hij als jongen interesse voor de Poolse volksmuziek, die hij rechtstreeks van de boeren te horen kreeg. We lezen dat in de Szafarnia Courier, een krant die de kleine Chopin samen met zijn zusje Emilia samenstelde als ze op vakantie waren op het platteland. Schetsen voor de mazurka opus 7.4 dateren uit deze periode.
Chopins levenslange fascinatie voor de mazurka wordt ook nog eens bevestigd door het aantal: maar liefst 57 schreef hij er! En dan laten we de varianten op een aantal van deze mazurka's nog buiten beschouwing.
De mazurka
De mazurka is een Poolse volksdans die zijn oorsprong vindt in de vlakten van Mazovia rond Warschau. De inwoners worden Mazurs genoemd, hun dansen mazurka's. We onderscheiden in hoofdzaak drie soorten: de mazur of mazurek, de obertas of oberek en de kujawiak uit het aangrenzende district Kujawy.
De mazur is een levendige dans met sterke, onregelmatige accenten, vaak op de 2e of 3e tel. De obertas is over het algemeen wat sneller dan de mazur, het karakter is doorgaans vrolijk. In tegenstelling tot de mazur heeft de obertas wel regelmatige accenten. De kujawiak is rustiger van aard, dikwijls met een melancholisch karakter, en qua tempo de langzaamste van de drie verschillende dansvormen.
De mazurka wordt doorgaans met vier, acht of twaalf koppels gedanst, maar soms is het aantal koppels oneindig. De sterke accenten worden tijdens de dans vaak aangegeven door te stampen met de hak.
De vroegste mazurka's vinden we terug in de 16e eeuw en werden begeleid op de duda, een Poolse doedelzak, die een enkele toon (de tonica) of twee tonen (de tonica en dominant) kon voortbrengen. In de 17e eeuw verspreidde de dans zich over Polen en langzaam drong de dansvorm ook door in het buitenland: eerst in Europa, later kwam de mazurka via Londen zelfs terecht in de Verenigde Staten. In Rusland bereikte de dans zowel de elite als de boerenbevolking.
Tijdens de Romantiek bloeide de mazurka vooral op in Parijs, en niet in het minst door de bijdrage die Chopin in dat opzicht leverde. Terwijl hij in zijn jeugd nog mazurka's schreef voor vrienden, waarbij je zou kunnen spreken van dansmuziek, ontwikkelde de mazurka zich onder zijn handen tot een fijnzinnige kunstvorm van de hoogste orde. In de Parijse salons kon men er niet genoeg van krijgen. Bij de latere opusnummers zien we technieken, zoals intense chromatiek, die van oorsprong niet passen bij de 'oermazurka'. Ook ontwikkelen Chopins mazurka's zich soms bijna tot een andere vorm: zo zijn er diverse mazurka's die door hun vertellende karakter haast de vorm van een ballade aannemen.
Het leven van Chopin
Aangezien Chopin gedurende zijn hele carrière mazurka's schreef, is het interessant om daar een globaal overzicht van te schetsen. Zijn liefde voor Polen, zijn affiniteit met de adel, zijn passie voor het lesgeven, zijn slechte gezondheid, het zijn allemaal aspecten die zijn muziek, en dus ook zijn mazurka's, beïnvloed en gevormd hebben.
Polen en de Parijse salon
Terwijl Chopin in Polen op een bepaald moment in zijn leven haast beschouwd werd als de componist des vaderlands, is het bijzonder om te zien dat zijn wortels in Frankrijk liggen. En dat hij eigenlijk per toeval weer in datzelfde Frankrijk terechtkwam en daar bleef wonen tot aan zijn dood.
Chopins vader Nicholas was van Franse origine. Hij kwam uit de Vogezen en vertrok in 1787 op 16-jarige leeftijd naar Polen. Niemand weet waarom hij in eerste instantie vertrok, maar waarom hij later niet meer terugkeerde blijkt uit de enige overgebleven brief (1790) aan zijn familie: hij was met Jan Adam Weydlich, de Poolse beheerder van het landgoed van graaf Michal Pac in Marainville, meegegaan naar Polen en bleef weg uit Frankrijk om de dienstplicht van het revolutieleger te ontlopen.
Eenmaal in Polen brak Nicholas met zijn Franse verleden en liet hij zich volledig adopteren door zijn nieuwe vaderland. Hij leerde niet alleen de taal, maar ontwikkelde ook een sterk patriottisch gevoel, dat hij eveneens op zijn kinderen wist over te brengen. Hoewel Chopin de Franse versie van zijn naam 'Frédéric' gebruikte, voelde hij zich altijd sterk verbonden met Polen.
Na enkele korte carrières als klerk en kapitein in het leger vond Nicholas zijn ware roeping in het lesgeven. Als privéleraar was hij in dienst van adellijke families, zoals de familie Skarbek, bij wie hij ook zijn toekomstige echtgenote Tekla-Justyna Krzyzanowska leerde kennen. Ze kregen vier kinderen: Ludwika, Fryderyk, Isabella en Emilia.
In 1810 verhuisde de familie naar een groot huis in Warschau, waar Nicholas een baan kreeg als docent Frans aan de nieuwe middelbare school. Ze boden er onderdak aan enkele kostgangers, onder wie Julian Fontana, die een vriend voor het leven werd en aan wie te danken is dat de mazurka's opus 67 en opus 68 uitgegeven zijn.
Chopin genoot in alle opzichten een uitstekende opvoeding, iets waar hij gedurende zijn carrière voortdurend de vruchten van plukte. Op jonge leeftijd was al snel duidelijk dat hij een exceptionele muzikaliteit bezat. Ondanks het feit dat hij lessen kreeg van componist, violist en pianist Adalbert Ziwny, was hij als pianist toch vooral autodidact. Hij improviseerde graag en werd al gauw opgemerkt in de aristocratische salons, waar hij een graag geziene gast werd. Van kindsbeen af raakte hij dus vertrouwd met de manieren en etiquette die hoorden bij de betere kringen.
Na zijn studie aan het conservatorium van Warschau vroeg Chopins vader een reisbeurs aan voor zijn zoon. Ondanks een koele afwijzing ging Chopin alsnog op pad naar Wenen, waar hij enthousiast werd ontvangen als pianist en componist. Reizen naar Duitsland en Italië volgden. Net als in Polen was men in het buitenland onder de indruk van de wijze waarop Chopin de Poolse muziek integreerde in zijn composities.
In 1830 vertrok Chopin voor de tweede keer naar Wenen, maar het succes van twee jaar geleden bleef uit. Desondanks bleef hij er tot juli 1831. Hij deed veel nieuwe ervaringen op en componeerde er onder andere de mazurka's opus 6 en opus 7.
Toen hij door wilde reizen naar Italië, bleek dat wegens politiek tumult onmogelijk. Hij veranderde van plan: hij zou via Parijs naar Londen reizen. In Stuttgart vernam hij wanhopig dat Warschau was ingenomen door de Russen. Een week later, half september 1831, kwam hij aan in Parijs. Naar Londen ging hij niet meer: hij zou voorgoed in Parijs blijven.
Bij aankomst in het bruisende Parijs, dat compleet in de ban was van de Romantiek, voelde Chopin zich in eerste instantie onwennig, maar al gauw merkte hij dat hij er uitstekend uit de voeten kon met zijn verfijnde manieren. Hij maakte snel vrienden en bleek tot groot vermaak in zijn kennissenkring uitstekende karikaturen te kunnen neerzetten met zijn uitgesproken mimiek.
Het viel de Parijzenaars al snel op dat Chopin een vernieuwer was. Dat werd niet alleen gewaardeerd in Parijs, het katapulteerde Chopin zelfs meteen naar de hoogste regionen van de muziekwereld. Hij raakte bevriend met componisten die hem bewonderden en dat waren niet de minsten: Berlioz, Liszt, Bellini, Meyerbeer. Toen de Rothschilds zich opwierpen als begunstigers van Chopin, veranderde dat zijn leven voorgoed: toegetreden tot de hoogste sociale kringen kon hij leven van het lesgeven aan de adel en het leven als concertpianist, waar hij naar eigen zeggen niet gelukkig van werd, tot een minimum beperken. Het lesgeven zat hem in het bloed en net als zijn vader indertijd lesgaf aan het adellijk kroost, gaf Chopin nu pianoles in de hoogste kringen van Parijs.
Ook als componist rees zijn ster. De dichter Heinrich Heine schreef dat het zeker een felicitatie waard was dat Chopin boven de worstelende virtuozen uitsteeg, die met hun capriolen het publiek verveelden en irriteerden.
George Sand
De eerste werken die Chopin in Parijs schreef waren nog gericht op de virtuositeit waar de Parijzenaars aan gewend waren. Maar daarna werden ook zijn minder virtuoze werken, zoals zijn nocturnes en mazurka's, succesvol ontvangen. Ze werden al gauw door belangrijke musici op hun programma gezet.
In de jaren daarop werd Chopins zwakke gezondheid steeds meer een aandachtspunt. In 1836 was hij zo ziek, dat in de kranten in Warschau zelfs overlijdensadvertenties verschenen.
In 1837 bezocht Chopin Engeland na een mislukte relatie met de Poolse Maria Wodzinski. Bij terugkomst in Parijs ging hij de langste relatie in zijn leven tegemoet: de relatie met schrijfster George Sand. Hoewel zij in eerste instantie geen goede indruk op Chopin maakte, waren ze vanaf 1838 geliefden. Hun beroemde verblijf op Mallorca werd een drama: Chopin werd ziek, tuberculose was de diagnose. Samen met Sand zocht hij, onder druk van de lokale bevolking, zijn toevlucht tot het klooster van Valldemosa. De Preludes, opus 28 die hij daar voltooide zouden voor altijd verbonden zijn met het eiland.
Toen Chopin enigszins hersteld was, vertrok het paar naar het Spaanse vasteland en keerde daarna terug naar Nohant waar George Sand resideerde. Chopin en Sand zouden hier vrijwel al hun zomers tot 1846 doorbrengen.
Chopin schreef steeds minder. In zijn mooie appartement in Parijs kon hij zich minder goed zetten tot het componeren en daarom schreef hij vooral in de zomermaanden in Nohant. Daarnaast had hij een hekel aan het kopiëren van de partituren voor zijn verschillende uitgevers. Toen in 1841 zijn goede vriend én kopiist Julian Fontana naar Amerika vertrok, verscheen er nog minder werk. Aangezien Chopin met zijn hoge gage genoeg verdiende aan zijn adellijke leerlingen, was de noodzaak om veel composities uit te geven ook niet erg dringend.
De relatie met George Sand hield niet stand en na de breuk met Sand ging Chopins gezondheid snel achteruit. Zijn laatste concert in Parijs gaf hij op 16 februari 1848, een week later brak de Februarirevolutie uit. Nu lesgeven onmogelijk werd, maakte Chopin gebruik van het aanbod van zijn gegoede Schotse leerling Jane Stirling om naar Engeland te komen. Ook hier werd hij in de hoogste kringen met open armen ontvangen. Hij gaf enkele salonconcerten, onder meer in aanwezigheid van Queen Victoria.
Chopin was erg ziek en raakte steeds meer uitgeput. Hij gaf uit noodzaak om geld te verdienen toch nog concerten in Manchester, Glasgow en Edinburgh, maar zijn spelniveau was niet meer te vergelijken met het oude.
In november keerde hij terug naar Parijs, waar hij in 1849 stierf, omringd door zijn zus Ludwika en een aantal Poolse vrienden. Ondanks het feit dat zijn schaarse concerten doorgaans in kleine kring werden gegeven, werd de begrafenis door 3000 mensen bijgewoond.
Onduidelijkheid
Het leven van Chopin begint al op dag één met een mysterie: wanneer is hij geboren? De traditionele datum zou 1 maart 1809 zijn, maar volgens Chopin klopte die datum niet: hij zou geboren zijn op 1 maart 1810. Toen bijna 50 jaar later zijn doopcertificaat werd gevonden, maakte dat de zaak er niet duidelijker op: daarop werd 22 februari 1810 als geboortedatum aangegeven en Chopin zou gedoopt zijn op 23 april. Men gaat er nu van uit dat er op het doopcertificaat wat betreft de geboortedatum een vergissing is gemaakt van precies een week, waardoor 1 maart 1810 uiteindelijk beschouwd wordt als de echte geboortedatum.
Op verwarring stuiten we eveneens als we proberen om de mazurka's logisch te nummeren. Dit heeft waarschijnlijk voor een groot deel te maken met het aantal uitgevers dat Chopin had. De meeste mazurka's werden uitgegeven in drie landen, te weten Frankrijk, Engeland en Duitsland. In die uitgaven vinden we vaak diverse verschillen, niet alleen waar het noten en interpunctie betreft, maar ook waar het de nummering betreft. Of dat komt door de uitgever of door de kopiist (partituren moesten in die tijd telkens opnieuw met de hand worden gekopieerd) is vaak moeilijk na te gaan.
Opvallend is het feit dat niet alleen hedendaagse uitgevers de mazurka's zonder opusnummers anders hebben genummerd, maar dat uitgevers ten tijde van Chopins leven diverse werken met opusnummer ook al op verschillende manieren uitbrachten. De ellende begint al meteen bij opus 6 en opus 7. Beide opusnummers bestonden aanvankelijk uit vier mazurka's, de mazurka in C werd later toegevoegd. In de Franse uitgave werd deze toegevoegd aan opus 6, maar daarna zette de Duitse uitgever de mazurka in opus 7. Die laatste keuze wordt tegenwoordig aangehouden, maar het blijft gissen wat de intentie van Chopin was.
Er zijn ook opusnummers waarbij de onderlinge volgorde van de mazurka's is omgedraaid: zo is er blijkbaar onenigheid over de volgorde van opus 24. In navolging van de eerste Duitse editie begint het opusnummer in diverse uitgaven met de mazurka in cis, gevolgd door de mazurka's in e, B en As. Wij hebben in dit geval gekozen voor de oorspronkelijke volgorde (e, B, As en cis), die eveneens terugkomt in de correspondentie van Chopin.
Ook de schrijfwijze van namen en titels treffen we verschillend aan. Zo vinden we de mazurka À son ami Émile Gaillard terug als Emil Gaillard of A Emile Guillard en krijgt deze mazurka in de Urtext uitgave van Jan Ekier zelfs een opusnummer, te weten 42A. La France Musicale / Notre Temps wordt er opus 42B genoemd, terwijl beide mazurka's in andere uitgaven geen opusnummer hebben.
Tot slot bestaan er voor de werken zonder opusnummers diverse andere catalogiseringen: zo vinden we WN (Jan Ekier), Dbop (Jan Ekier), B (Maurice J.E. Brown) en KK (Krystyna Kobylanska) in verschillende uitgaven. Wij hebben ons beperkt tot de weergave van de toonsoorten.
Het bepalen van een juiste en tegelijkertijd heldere volgorde van de mazurka's is door al deze verschillen en onduidelijkheden bijna onmogelijk. Op dit album staan eerst alle werken met een officieel opusnummer, vervolgens de twee mazurka's die uitgegeven werden tijdens Chopins leven in tijdschriften, maar - voor zover wij konden nagaan - geen opusnummer kregen, en tot slot de overige mazurka's zonder opusnummer. Op dit album staan geen alternatieve versies van diverse mazurka's, die wel in verschillende uitgaven terug te vinden zijn.
Maurice Lammerts van Bueren
An overview of the 57 mazurkas: some facts and curiosities
MAZURKAS WITH OPUS NUMBER
Mazurkas, opus 6
Written in 1830 in Vienna, publication in 1832. Some editions give the first two mazurkas tempo markings, which are not by Chopin. Dedicated to countess Pauline Plater.
Opus 6.1 in F-sharp minor
No tempo marking
Opus 6.2 in C-sharp minor
No tempo marking
Chopin writes sotto voce at the top of the score.
Opus 6.3 in E major
Vivace
Bourdon with clear accents.
Opus 6.4 in E-flat minor
Presto ma non troppo
Probably the most fugitive mazurka in the entire collection.
Mazurkas, opus 7
Written between 1830 and 1831 in Vienna, publication in 1832. Dedicated to Johns de la Nouvelle Orléans.
Opus 7.1 in B-flat major
Vivace
Opus 7.2 in A minor
Vivo ma non troppo
Opus 7.3 in F minor
No tempo marking
Opus 7.4 in A-flat major
Presto ma non troppo
Opus 7.5 in C major
No tempo marking
Mazurkas, opus 17
Written in 1832 and 1833, publication by Pleyel in 1833. Dedicated to Chopin's friend Lina Freppa, singing teacher.
Opus 17.1 in B-flat major
Vivo e risoluto
Opus 17.2 in E minor
Lento ma non troppo
Opus 17.3 in A-flat major
Legato assai
Opus 17.4 in A minor
Lento ma non troppo
Mazurkas, opus 24
Written between 1834 and 1835. Publication in Leipzig, London, and Paris in 1836. Dedicated to the count of Perthuis.
Opus 24.1 in G minor
Lento
Opus 24.2 in C major
Allegro non troppo
Opus 24.3 in A-flat major
Moderato
Opus 24.2 in B-flat minor
Moderato
Mazurkas, opus 30
Written between 1836 and 1837. First publication in 1837 in London, then in Leipzig, and in 1838 in Paris. Dedicated to the princess of Würtemberg.
Opus 30.1 in C minor
Allegretto non tanto
Opus 30.2 in B minor
Vivace
Opus 30.3 in D-flat major
Allegro non troppo
Opus 30.4 in C-sharp minor
Allegretto
Mazurkas, opus 33
Written in 1837 and 1838, publication in 1838 and dedicated to countess Rose Mostowska.
Opus 33.1 in G-sharp minor
Mesto
Opus 33.2 in D major
Vivace
Opus 33.3 in C major
Semplice
Opus 33.4 in B minor
No tempo marking
Mazurkas, opus 41
Written in 1838 (opus 41.3) and 1839 at Mallorca (opus 41.1) and in Paris/Nohant. Dedicated to the Polish writer Etienne Witwicki, Chopin's friend, who emigrated to France as well. Publication in Leipzig, London, and Paris in 1839.
Opus 41.1 in E minor
Andantino
Opus 41.2 in B major
Animato
Opus 41.3 in A-flat major
Allegretto
Opus 41.4 in C-sharp minor
Maestoso
Mazurkas, opus 50
Dedicated to Léon Szmitkowski, publication in 1842.
Opus 50.1 in G major
Vivace
Opus 50.2 in A-flat major
Allegretto
Opus 50.3 in C-sharp minor
Moderato
Mazurkas, opus 56
Dedicated to Chopin's pupil Catherine Maberly, publication in 1844 in Paris.
Opus 56.1 in B major
Allegro non tanto
Opus 56.2 in C major
Vivace
Opus 56.3 in C minor
Moderato
Mazurkas, opus 59
Publication in 1845 in London and in 1846 in Paris at Schlesinger. No dedication.
Opus 59.1 in A minor
Moderato
Opus 59.2 in A-flat major
Allegretto
Opus 59.3 in F-sharp minor
Vivace
Mazurkas, opus 63
Written in 1846, publication in 1847. Dedicated to countess Laure Czosnowska.
Opus 63.1 in B major
Vivace
Opus 63.2 in F minor
Lento
Opus 63.3 in C-sharp minor
Allegretto
Mazurkas, opus posthumous 67 and opus posthumous 68
After Chopin's dead Julian Fontana published eight mazurkas posthumously in 1855.
Opus posth. 67.1 in G major
(Vivace)
Written in 1835, dedicated to Mlle Mlokosiewicz.
Opus posth. 67.2 in G minor
(Cantabile)
Written in 1848 or 1849.
Opus posth. 67.3 in C major
(Allegretto)
Written in 1835, dedicated to Mme Hoffmann.
Opus posth. 67.4 in A minor
Allegretto
Written in 1846, Chopin wrote three different versions.
Opus posth. 68.1 in C major
(Vivace)
Written in 1829.
Opus posth. 68.2 in A minor
(Lento)
Written in 1827.
Opus posth. 68.3 in F major
(Allegro ma non troppo)
Written in 1830.
Opus posth. 68.4 in F minor - reconstructed by Jan Ekier
Probably written between May and July 1849, reconstruction by Jan Ekier published in 1965.
MAZURKAS WITHOUT OPUS NUMBER
'À son ami Émile Gaillard' in A minor
Published in 1841 in Paris at Chabal and in L'Album des Pianistes polonais by Schlesinger in the same year. Written around 1840, dedicated to his friend Émile Gaillard.
by
'La France Musicale / Notre Temps' in A minor
Written in the summer of 1840, published in July 1841 in La France musicale.
Mazurka in B-flat major
Written in 1826.
Mazurka in G major
Written in 1826.
Mazurka in B-flat major.
Written in 1832 and dedicated to Mlle Alexandrine Wolowska.
Mazurka in A-flat major
Written in 1834.
Mazurka in C major
Written in 1833.
Mazurka in D major
Written in 1832.
De 57 mazurka's in vogelvlucht: feiten en wetenswaardigheden.
MAZURKAS MET OPUSNUMMER
Mazurka's, opus 6
Gecomponeerd in 1830 in Wenen, publicatie in 1832. In sommige uitgaven staan tempo aanduidingen, maar die zijn niet origineel. Opgedragen aan de gravin Pauline Plater.
Opus 6.1 in fis kl.t.
Geen tempo aanduiding
Zoals eerder omschreven komen de handschriften en de verschillende eerste uitgaven van Chopins mazurka's niet altijd overeen, dat is bij opus 6 zeker het geval. In deze mazurka is er vooral veel onduidelijkheid waar het overgebonden noten over de maatstreep betreft.
Opus 6.2 in cis kl.t.
Geen tempo aanduiding
Folkloristisch van aard, Chopin schrijft aan het begin sotto voce.
Opus 6.3 in E gr.t.
Vivace
Bourdon met duidelijke accenten.
Opus 6.4 in es kl.t.
Presto ma non troppo
Misschien wel de meest vluchtige van alle mazurka's.
Mazurka's, opus 7
Gecomponeerd tussen 1830 en 1831 in Wenen, publicatie in 1832. Ze zijn opgedragen aan Johns de la Nouvelle Orléans.
Opus 7.1 in Bes gr.t.
Vivace
Robert Schumann zegt over deze mazurka, dat men zich niet anders kan voorstellen dan dat hij op zijn minst door gravinnen gedanst wordt.
Chopins zus Ludwika schrijft hem vanuit Warschau dat zijn mazurka daar veel succes had. Tijdens het Zamoyski bal werd het continu gespeeld en danste men er graag op. Ludwika vraagt zich daarbij af wat Chopin daar van vindt. Een interessante vraag, aangezien Chopin in een brief aan zijn familie in 1830 opmerkt dat zijn mazurka's (waarschijnlijk opus 6 en 7) niet bedoeld zijn om op te dansen.
Verder weten we uit een verslag van Julius Seligmann dat Chopin deze mazurka tijdens een concert in Glasgow in 1848 twee keer uitvoerde. De tweede keer, als encore na het concert, speelde hij het met heel andere nuances dan de eerste keer tijdens het concert.
Opus 7.2 in a kl.t.
Vivo ma non troppo
Opus 7.3 in f kl.t.
Geen tempo aanduiding
Opus 7.4 in As gr.t.
Presto ma non troppo
Opus 7.5 in C gr.t.
Geen tempo aanduiding
Deze mazurka werd door de Franse uitgever toegevoegd aan opus 6, maar de Duitse uitgever voegde het werk toe aan opus 7. De mazurka heeft geen eind: na de laatste maat schrijft Chopin Dal segno senza Fine. Omdat iedere pianist dat anders interpreteert, wordt de mazurka op allerlei verschillende manieren beëindigd.
Mazurka's, opus 17
Gecomponeerd in 1832 en 1833, publicatie bij Pleyel in 1833. Opgedragen aan Lina Freppa, zangpedagoge en vriendin van Chopin.
Opus 17.1 in Bes gr.t.
Vivo e risoluto
Opus 17.2 in e kl.t.
Lento ma non troppo
Opus 17.3 in As gr.t.
Legato assai
Opus 17.4 in a kl.t.
Lento ma non troppo
Leerlingen van Chopin noemen deze mazurka 'Het droevige gezicht', een bijnaam die Chopin volgens leerling Wilhelm von Lenz bevalt.
Mazurka's, opus 24
Gecomponeerd tussen 1834 en 1835. Deze mazurka's werden gelijktijdig in Leipzig, Londen en Parijs bij M. Schlesinger gepubliceerd in 1836. Ze zijn opgedragen aan de graaf van Perthuis, adjudant van Louis-Philippe.
Opus 24.1 in g kl.t.
Lento
Opus 24.2 in C gr.t.
Allegro non troppo
Opus 24.3 in As gr.t.
Moderato
Opus 24.2 in bes kl.t.
Moderato
Een van de eerste gecompliceerdere mazurka's, vooral door de chromatiek. Ook het einde valt op: de mazurka dooft langzaam uit. Doet op sommige momenten denken aan de Grande Valse Brillante, die Chopin in 1831 componeerde in Wenen en in 1834 als eerste wals werd uitgegeven.
Mazurka's, opus 30
Gecomponeerd tussen 1836 en 1837. Eerst gepubliceerd in 1837 in Londen, daarna in Leipzig en in 1838 in Parijs en opgedragen aan de prinses van Würtemberg.
Opus 30.1 in c kl.t.
Allegretto non tanto
Opus 30.2 in b kl.t.
Vivace
In eerste instantie was de tempo-aanduiding Allegretto, maar Chopin veranderde dit in Vivace.
Opus 30.3 in Des gr.t.
Allegro non troppo
Doet soms denken aan een polonaise, zoals ook leerling Wilhelm von Lenz schrijft aan Chopin. Lijkt met zijn majeur-mineur wisselingen voor te lopen op de muziek van Brahms.
Opus 30.4 in cis kl.t.
Allegretto
Groots opgezette mazurka. Volgens Alfred Cortot is het stuk geheel doordrenkt van de poëzie uit Mazovië en is het een van de belangrijkste mazurka's door zijn muzikale betekenis.
Mazurka's, opus 33
Gecomponeerd in 1837 en 1838, gepubliceerd in 1838 en opgedragen aan de gravin Rose Mostowska. In de diverse uitgaven verschilt de volgorde van de mazurka's. In dit album volgen we de volgorde van de Duitse uitgever, maar andere uitgaven stellen dat de volgorde als volgt zou zijn: g, C, D en b.
Opus 33.1 in gis kl.t.
Mesto
Sommige uitgevers lazen hier Presto, iets wat Chopin corrigeerde in de bladmuziek van zijn leerlingen.
Opus 33.2 in D gr.t.
Vivace
Een van de beroemdste en vrolijkste mazurka's. Je hoort zowel de mazurka in de taverne als de salonmazurka terug in dit stuk.
Opus 33.3 in C gr.t.
Semplice
Volgens getuigen ging Chopin in deze mazurka heel vrij met de maat om. Het verhaal gaat dat de componist Meyerbeer binnenkwam tijdens een van de lessen die Wilhelm von Lenz bij Chopin volgde. Volgens Meyerbeer speelde Lenz deze mazurka niet in 3/4 maat, maar in 2/4. Hoewel Chopin dit tegensprak, hield Meyerbeer voet bij stuk. Chopin verloor zijn zelfbeheersing, speelde het vervolgens voor en stampte de maat met zijn voet mee, maar Meyerbeer bleef erbij: 2/4. Chopin was woest en verliet de studio zonder te groeten. Naar men zegt heeft Chopin Meyerbeer dit nooit vergeven.
Opus 33.4 in b kl.t.
Geen tempo aanduiding
In sommige bronnen staat Mesto, maar die aanduiding is waarschijnlijk niet van Chopin.
Chopin noemt deze mazurka volgens Wilhelm von Lenz een ballade. Hij benadrukt het verhalende karakter. Aan het eind klinken volgens Chopin de luidende klokken en verdwijnt de geest plotseling in het laatste akkoord. Volgens andere bronnen spreekt Chopin zelfs over een 'cohort van spoken'.
Mazurka's, opus 41
Gecomponeerd in 1838 (41.3) en 1839 op Mallorca (41.1) en Parijs/Nohant. Opgedragen aan de Poolse schrijver Etienne Witwicki, een vriend van Chopin die ook in Parijs woonde. Deze mazurka's werden in Leipzig, Londen en Parijs bij Troupenas gepubliceerd in 1839. Ook hier is weer enige onduidelijkheid over de juiste volgorde van de mazurka's. In sommige uitgaven is de volgorde: cis, e, B, As.
Opus 41.1 in e kl.t.
Andantino
Een van Chopins meest elegische mazurka's, geschreven op Palma (Mallorca).
Opus 41.2 in B gr.t.
Animato
Begint volgens Chopin met een gitarenkoor! Pas na de 'prelude' van de eerste vier maten begint de echte mazurka.
Opus 41.3 in As gr.t.
Allegretto
Opus 41.4 in cis kl.t.
Maestoso
Mazurka's, opus 50
Tot opus 41 schreef Chopin alle mazurka's in sets van vier (met als uitzondering opus 7, dat uit 5 mazurka's bestaat). Vanaf opus 50 schrijft hij in sets van drie. Opus 67 en opus 68 zijn weliswaar gegroepeerd in sets van vier, maar aangezien het hier gaat om postume werken zijn deze sets samengesteld door Julian Fontana.
Deze mazurka's zijn opgedragen aan Léon Szmitkowski en werden gepubliceerd in 1842.
Opus 50.1 in G gr.t.
Vivace
Volgens Chopin een moeilijk te spelen mazurka.
Opus 50.2 in As gr.t.
Allegretto
Opus 50.3 in cis kl.t.
Moderato
Bijzondere mazurka. Wilhelm von Lenz omschrijft het als een mazurka die begint "in een orgelstijl, om te eindigen in een pure salonsfeer." De mazurka is qua vorm zo groots opgezet en qua sfeer zo vertellend, dat het stuk aan een ballade doet denken. Ook hier weer polonaise-achtige elementen. In de lange doorwerking die naar het eind toewerkt laat Chopin een ongekend staaltje harmonisch vakmanschap zien.
Mazurka's, opus 56
Opgedragen aan Catherine Maberly, leering van Chopin, gepubliceerd in 1844 in Parijs.
Opus 56.1 in B gr.t.
Allegro non tanto
Opus 56.2 in C gr.t.
Vivace
Mazurka met een ware bourdon bas.
Opus 56.3 in c kl.t.
Moderato
De langste mazurka van de 57. Volgens Alfred Cortot de meest minutieus uitgewerkte mazurka van alle mazurka's van Chopin.
Mazurka's, opus 59
Deze mazurka's werden gepubliceerd in 1845 in Londen en in 1846 in Parijs bij Schlesinger. Ze zijn aan niemand opgedragen.
Opus 59.1 in a kl.t.
Moderato
Opus 59.2 in As gr.t.
Allegretto
Opus 59.3 in fis kl.t.
Vivace
Mazurka's, opus 63
Geschreven in 1846 en gepubliceerd in 1847. Het zijn de laatste mazurka's die Chopin schreef en liet uitgeven. Alle mazurka's die hierna volgen zijn postume werken. De mazurka's zijn opgedragen aan gravin Laure Czosnowska
Opus 63.1 in B gr.t.
Vivace
Opus 63.2 in f kl.t.
Lento
Opus 63.3 in cis kl.t.
Allegretto
Volgens velen eerder een nocturne dan een mazurka. Een van zijn leerlingen schrijft dat Chopin dit werk bijna in 4/4 maat speelde, terwijl het toch te horen was dat het in 3/4 maat was geschreven.
Mazurka's, opus postuum 67 en opus postuum 68
Na Chopins dood publiceerde Julian Fontana in 1855 acht postume mazurka's. De mazurka's stammen uit allerlei periodes van Chopins leven.
Opus post. 67.1 in G gr.t.
(Vivace)
Gecomponeerd in 1835, opgedragen aan Mlle Mlokosiewicz. Het is niet zeker of de tempo aanduiding authentiek is.
Opus post. 67.2 in g kl.t.
(Cantabile)
Gecomponeerd in 1848 of 1849. Het is niet zeker of de tempo aanduiding authentiek is.
Opus post. 67.3 in C gr.t.
(Allegretto)
Gecomponeerd in 1835 voor Mme Hoffmann, echtgenote van de schrijver Hoffmann. Het is niet zeker of de tempo aanduiding authentiek is.
Opus post. 67.4 in a kl.t.
Allegretto
Gecomponeerd in 1846, Chopin schreef drie verschillende versies.
Opus post. 68.1 in C gr.t.
(Vivace)
Jeugdwerk uit 1829. Het is niet zeker of de tempo aanduiding authentiek is.
Opus post. 68.2 in a kl.t.
(Lento)
Jeugdwerk uit 1827. Het is niet zeker of de tempo aanduiding authentiek is.
Opus post. 68.3 in F gr.t.
(Allegro ma non troppo)
Jeugdwerk uit 1830. Het is niet zeker of de tempo aanduiding authentiek is.
Opus post. 68.4 in f kl.t. in de reconstructie van Jan Ekier
Julian Fontana schreef over dit werk:"Deze mazurka is de laatste inspiratie die Chopin vlak voor zijn dood op papier heeft gezet; hij was al te ziek om het uit te proberen achter de piano."
De schetsen van dit allerlaatste werkl waren moeilijk te lezen en het moet een hele puzzel geweest zijn om de mazurka te reconstrueren. Tot 1965 werd de versie, uitgegeven door Fontana, gespeeld. In 1965 slaagde Jan Ekier er echter in een aantal ontbrekende schetsen, die indertijd niet geplaatst konden worden in de mazurka, toe te voegen aan het werk. Het resultaat is prachtig. Artur Rubinstein, die de mazurka's maar liefst drie keer op plaat zette, koos de derde keer voor de destijds gloednieuwe reconstructie van Ekier.
MAZURKAS ZONDER OPUSNUMMER
'À son ami Émile Gaillard' in a kl.t.
Verscheen in 1841 in Parijs bij Chabal en werd gepubliceerd in L'Album des Pianistes polonais van Schlesinger in hetzelfde jaar. Chopin schreef deze mazurka rond 1840 voor zijn vriend en leerling Émile Gaillard, bankier van beroep. Het middendeel is zeker bijzonder te noemen, aangezien de complete melodie daar in octaven gespeeld wordt.
'La France Musicale / Notre Temps' in a kl.t.
Werd gecomponeerd in de zomer van 1840 en het jaar daarop gepubliceerd in juli in La France musicale.
Mazurka in Bes gr.t.
Mazurka in G gr.t.
De tiener Chopin schreef deze mazurka's in 1826. In tegenstelling tot zijn latere mazurka's waren deze stukken, die hij voor vrienden schreef, waarschijnlijk nog bedoeld als functionele muziek om op te dansen.
De muziek werd als lithografie verspreid onder familie en bekenden. De handschriften gingen verloren, maar dankzij kopieën van deze lithografieën zijn ze alsnog bewaard gebleven.
De Mazurka in G werd ook wel bekend als de "manke" mazurka. Volgens Oskar Kolberg werd hij zo genoemd omdat Chopin het speelde als een danser die in een obertas bewegingen maakte die leken op die van een manke man of van een dronkaard. Daarbij leek het alsof de danser bijna viel. Ook het plotseling opveren zou hoorbaar zijn in de mazurka.
Mazurka in Bes gr.t.
Gecomponeerd in 1832 en opgedragen aan Mlle Alexandrine Wolowska.
Mazurka in As gr.t.
Gecomponeerd in 1834.
Mazurka in C gr.t.
Mazurka in D gr.t.
Deze mazurka's zijn niet in alle hedendaagse uitgaven terug te vinden. De Mazurka in C werd geschreven in 1833, de Mazurka in D in 1832.